τις μαύρες ώρες
που ούτε
το φεγγάρι δε μας βλέπει
πάνω απ'το άγρυπνο
της εστίας βλέμμα
εμπρός,
νιώθοντας πιο γυμνός
μπροστά σου
κι από νεογέννητο
-τούτο, άλλωστε έχει
την πρότυπη αγκαλιά-
θα σου δείξω πόσα
απ'τα χρώματα της νύχτας
κρύβω μέσα στο βλέμμα μου.
Κι ίσως τίποτα δε θα διέκρινες,
αν δεν ήταν 'κείνο
το σπίρτο
να απειλεί
να θεριέψει όσα
στον κόσμο επιθυμώ
για σένα·
την ψυχή σου, πυρκαγιά
να καίει το μίσος,
την ένδεια
κι όσα έφτιαξαν την πείνα και το φράγμα
που κάνει τον ανθρώπινο ποταμό
να λιμνάζει.
του Δημήτρη Χ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου