Μιλήστε μου Άνεμοι

Θα ψάχνω για πάντα
εκείνη
τη μοιραία αλήθεια

που κατάφερα πάνω της
να κρεμάσω
τα δύο άγουρα στήθη σου
και να λαξεύσω στον ίσκιο τους
τον δικό μου


μίας εύφορης λήθης το αίμα
 ασθμαίνει
ξερό πάνω στα χέρια μου


από άνυδρα τζάμια
βλέπω
πώς κυλούν οι σταγόνες
των νεκρών
των ισχνών
των  ανεξάντλητων ήχων σου

και ένα δέρμα που καίει
ένα δέρμα που κλαίει
 διψάει
 για μίαν ανάνηψη

 τρεκλίζει χλωρό
στις παρυφές
κάποιας απώλειας

με τα βλέφαρα  να γνέφουν
στο έλος
μιας ανάγκης χαμένης



πού κρύφτηκε η θάλασσα;
ποια λιμάνια, νωθρά, τις ημέρες τους χτίζουν;

πού βρίσκεται η θάλασσα;
ποιας θλίψης ανάσες στη σιωπή της ανθίζουν

θα ψάχνω για πάντα
εκείνη
την ανυπόφορη αίθουσα

όπου τους φθισικούς
υποδέχονται
οι μανάδες και οι κόρες τους

ίσως εκεί κατορθώσω
να αμβλύνω
τις ώρες τις δικές μου και τις ώρες τους

εκεί θα ανταμώνουμε
σαθροί
χλωμοί και ανώνυμοι


θα θρηνούμε αδιάκοπα
για μίαν αρχή
που δίχως ν' αρχίσει αποχώρησε

Μιλήστε μου άνεμοι, μιλήστε και εσείς

φίλοι

πείτε μου

 ποιος τη γνώρισε;