Το μερτικό

Αφού μαζέψαν
των καβουρντισμένων τα κορμιά
πήραν στους ώμους τους
κάσες από καυσόξυλα
-μα όχι το μερτικό στο θάνατο-
κι άρχισε το ιδιότυπο τούτο καραβάνι
πένθους
την πορεία.
Ήχους αλλόκοτους
άρθρωναν σε κάθε θρηνόντος κάλεσμα
στου λιοπυριού τη ζωντανή σιγή.

“-Φόβος...
-Θνητός!”

Τον όρκο δεν πατήσαν,
δε μίλησαν για αθανασία των χαμένων.
Μόνο θύμισαν το μέλλον

“-Μπουρζουάδες...
-Θνητοί!”

σαν αποκάλυπταν κραυγαλέα
των αυτουργών ονόματα

“-Πλούτος...
-Θνητός!”

Μα αφού η ταφόπλακα μοιρολόγησε
ράγισε η λιτανεία τον όρκο
και σαν αγριολούλουδα ήχησαν:

“-Αγώνας...
-Αθάνατος!
-Ζωή...
-Αθάνατη!”


του Δημήτρη Χ.


(πίνακας: "Το αίμα των μαρτύρων της επανάστασης λιπαίνει τη γη" του Ντιέγκο Ριβέρα, 1927)