Φτάνει που μας έμειναν

Και να 'μουνα ξανά στην παραλία
πόσα αγέρια μέτρησα
πόσες χορδές χτυπήσαμε όλη
κείνη τη βδομάδα
στην πιο απομακρυσμένη παραλία
που ξεγλιστρούσαμε τα βράδια
αφού είχαμε αναλύσει τη σχέση μας
με τον Μαρξ και αυτή των κερδισμένων
και ηττημένων επαναστάσεων.
Δεν έλειπε τίποτα
πλην τα χρήματα που θα θελα να αγοράζαμε
μια μπύρα παραπάνω
μα ήταν τα φλογισμένα μας λόγια
αρκετά να μας φουσκώσουν τα μυαλά
και τους δυο και να κατηφορίσουμε τα βράχια
για την άμμο που υγρή -όπως επιβάλλει το κλισέ-
ήταν το χαλί, η καρέκλα και το κρεβάτι μας.
Σ' αυτό το μικρό μπαλκονάκι στεριάς που για κάγκελα
είχε τα δέντρα και την πέτρα
είχαμε όσο κύμα έσκαγε στο αμμώδες πεζούλι μας
κι όσες ιστορίες προφταίνεις να πεις
ώσπου να αδειάσει το μπουκάλι·
άπειρες,
για το δρόμο μας ως εδώ,
για τον αγώνα μας τώρα,
για το νέο κόσμο που λέγαμε θα χουμε
φέρει ως αύριο.
Κι ας χώρισαν τα πιστεύω και οι δρόμοι μας.
Κι ας μην ήρθε ο κόσμος ακόμα.
Δεν πειράζει.
Φτάνει που μας έμειναν τούτες οι σκέψεις
μερικές μπροσούρες
η άσβεστη φλόγα μου για σένα
και το αδικαίωτο χρέος της ανατροπής.

του Δημήτρη Χ.

*πίνακας: Burliuk David, Sea at night