Τόσα χρόνια μετά
κι είμαστε ακόμα καρφωμένοι
με τα πόδια στη γη.
Μήπως τελικά το σύμπαν
άξιζε μόνο σε σκύλους σαν τη Λάικα;
Ή μήπως τώρα που χάθηκαν ένας-ένας
οι παιδικοί μας ήρωες
-σαν τον Φιντέλ, το Ντιέγκο κι άλλους που
παρά μια κάποια προδοσία
μείνανε πολύ στη βάρκα μας-
τάχα μου δεν είναι τα όνειρα πια για μας;
Ξέρω βέβαια πως ακόμα
το μαξιλάρι μου βρέχεται τα βράδια
από το κλάμα που ξυπνάω
άγρια μες στη νύχτα
από κάποια υπόσχεση που ο κόσμος μας
δεν τήρησε όσο ξυπνούσε,
και τώρα που κοιμόμαστε
έχουμε μόνο αυτές τις στιγμιαίες,
υποσυνείδητες εγκεφαλικές εξάψεις
που ίσως τελικά είναι απλός αντικατοπτρισμός
του μέλλοντος.
Υπάρχει μήπως κάποια αποθήκη
-αφού σίγουρα δεν υπάρχει παράδεισος-
που να στέλνουν
τους δικούς μας ήρωες και
τους κακούς
και να ξυπνάνε τα βράδια
να παίζουν πόλεμο;
Από δω μεριά να ναι ο Φιντέλ κι ο Τσε,
από κει ο Μακάρθι κι ο Νίξον,
από δω να έχουμε και τον Ιωσήφ με την Εργατιά,
να πετάμε από κει
κάτι ρουφιάνους
και κάπως έτσι να ξεκινάει
ένας νυχτερινός ταξικός πόλεμος.
Κάθε βράδυ λοιπόν
πετάγομαι απ' το μαξιλάρι
από τους ήχους της μάχης.
Μα πέφτω γρήγορα πάλι, ξέροντας πως η Λάικα
μπορεί να ναι περήφανη για μας.
Γιατί ίσως τώρα το σύμπαν
να αξίζει πιότερο στους σκύλους,
αλλά σκέψου τι έχει να γίνει όταν οι μάχες των ονείρων
μείνουν ξύπνιες ως το πρωί.
Τότε θα είμαστε όλοι ήρωες νέων παιδιών
και το μυστήριο διάστημα
θα είναι το χώμα που πατάνε τα γυμνά μας πόδια.
Του Δημήτρη Χ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου