Εγχειρίδιο αντιθανάτου

Πώς να νικήσουμε το θάνατο;
Βέβαια δε μιλάω για αθανασία
-αυτή δεν την κέρδισε κανείς-
αλλά για αυτή τη μάχη που μπορούμε
να δίνουμε, χωρίς να μας κερδίζει πια ο φόβος
χωρίς να έρθει η άγνωστη εκείνη στιγμή
και να πιστέψουμε πως η απώλεια συνείδησης
η απώλεια της ατομικής μας ζωής
σημαίνει για κάποιο λόγο θάνατος.

Μα πώς μπορεί να ζήσουμε, αν όχι
σαν κομμάτι της πανανθρώπινης μάζας
σάρκα από τη σάρκα του Ανθρώπου
νους απ'την αιώνια υπερίσχυση
της ταξικής πάλης πάνω
στους λάθος νόμους της στασιμότητας
και της ληστείας των σμιλευμάτων
-πράγματι, κάθε δείπνο με αγαπημένους
με άφθονο κρασί και γέλια,
κάθε τραγούδι ή ποίημα
με ατελείωτες αναμνήσεις από το μέλλον
της Ειρήνης και της Ισότητας,
κάθε θεραπεία που μας εγγυάται
τον κόσμο των θνητών
που τίποτα δεν έχουν, αλλά τ'αξίζουν όλα,
κάθε στέγη που ζεσταίνει τα όνειρα
των λαών
εκεί όπου ψάχνουν λίγη αδελφότητα
μετά το σκληρό τους μεροκάματο
στα χαρακώματα της Ανεξαρτησίας,
δεν είναι -όλα αυτά τα σμιλεύματα-
παρά η άρνηση
του ανθρωποφάγου Νόμου
που προστατεύει τα θεμέλια
του εγκλήματος της εκμετάλλευσης,
δεν είναι παρά το φυσικό αποτέλεσμα
αυτής της αιώνιας υπερίσχυσης,
της κοινής μοίρας των Ανθρώπων-

Τίποτα δε χτίσαμε που να μη ζει
μες στον καθένα μας,
τίποτα -ούτε το ελάχιστο σκίρτημα-
που να μην ήταν θεμέλιος λίθος
για αυτήν και κάθε επόμενη στιγμή.
Τίποτα που, ασήμαντο, να μη διέσχισε
τον ανθρώπινο χρόνο
Κι ας έχει πια ξεχαστεί, για κάποιο λόγο
ή για κανέναν.

Κι όταν χάνουμε το ένα πράγμα
που κρατήσαμε ατομικά
-τη συνειδητότητά μας-
έχουμε ήδη μοιραστεί ό,τι αυτή έχει φτιάξει
με τον κοινό νου του Ανθρώπου.

Κοίτα τα χέρια σου.
Έχουν τη δύναμη
να κάψουν τον κόσμο,
να αλλάξουν τον κόσμο,
να φτιάξουν έναν κόσμο.
Κοίτα τα πόδια σου.
Κινούν ολόκληρη τη γη
κάτω απ'το βήμα σου.
Κοίταξε μέσα σου.
Έχεις κλεισμένη όλη του Ανθρώπου τη Ζωή.