Οι παλιές φωτογραφίες

Κοιτώντας παλιές φωτογραφίες περιοδικών
πέφτει το μάτι σε παιδιά
μελαμψά παιδιά
ξανθά παιδιά
νότια, βόρεια
σε χώρες άλλοτε χωρίς πόλεμο άδικο
-τάχα να ήταν ποτέ
χώρα ασφαλής από τουφέκι
made in USA;-
βλέμματα μελλοντικών ονείρων
μηχανικών
καλλιτεχνών
εργατών
και γέλια τσαχπινιάς
κοκκινισμένα μάγουλα μπροστά
στο φακό του απαθανατισμού
χωρίς να ξέρουν πως
η μνήμη της εικόνας είναι αιώνια
κι ας σβήσει κάποτε το γέλιο τους
από πόλεμους και βόμβες
ή σε κάποιο καραβάνι όταν θα
σφάζουν τα αδέρφια τους
στην πόρτα του αφέντη των πολέμων
που θα ζητάνε λίγο φαΐ
λίγο παιχνίδι και το κλεμμένο
τους μέλλον πίσω.

Αν ήξεραν...
Αν ήξεραν αυτά τα παιδιά
πως τα στρατιωτάκια που 'παιζαν
ήταν το σχολείο του ιμπεριαλισμού
αν είχαν διαβάσει πως οι αγώνες
για ψωμί και ανεξαρτησία
-λέξεις για κάποιους φτιαγμένες από ξύλο
γι' άλλους η μαγιά της ιστορικής δικαίωσης των καταφρονεμένων-
είναι οι σφαίρες της δικής τους κάννης
ίσως να είχαν κρατήσει -παρά το
γέρασμα του κορμιού τους-
το αθάνατο δικαίωμα
της οικοδόμησης ονείρων
τέτοια βιβλία όμως
είναι τα πρώτα θύματα του πολέμου
κι ύστερα είναι τα μεγάλα παιδικά βλέμματα
που χωράνε μέσα τους όλη την όψη
της Νέας Γης
από τις θάλασσες της ισότητας
ως τις κορφές της οριστικής χειραφέτησης.

Αν ο πόλεμος πετύχει
δε θα γεννιούνται πια όνειρα
παρά η αναπόληση μιας ανθρωπότητας
στο νεκρικό κρεβάτι των χαμένων προσδοκιών
Πού είναι οι κάννες μας;
Πού είναι η ζωή μας;